Cinderella – a review (Ilyas Baert)

 
Op 31 januari ging in de Antwerpse Arenbergschouwburg ‘Cinderella, an English pantomime’ in première. De voorstelling werd geproduceerd door het British American Theatrical Society. Dit theatergezelschap bestaat al geruime tijd en levert jaarlijks zo’n 3 producties. BATS bestaat uit een goed gemengde groep van expats, kinderen van expats en Vlamingen (anglofielen). Zo deden er in ‘Cinderella’ maar liefst 90 personen mee. De voertaal binnen het gezelschap is nog altijd Engels, maar er wordt toch ook veel Nederlands gesproken. De producties zelf zijn altijd in het Engels, al wordt hier ook soms een Nederlands woordje in de zinnen gestopt. Zo passeerden o.a. Sinkensfoor, Gazet van Antwerpen en deurwaarder de revue.
Cinderella is een pantomime. In België is dat niet zo gekend, maar in Engeland wordt deze traditie nauw voortgezet. Het verhaal an sich is telkens een sprookje met een twist. Zo zijn de helden van het verhaal steeds een jongen en een meisje, maar worden de rollen wel beiden door meisjes vertolkt. Zo werd Assepoester door Mella Klaessen gespeeld en figureert Lorraine Thompson als Prins. Beryl en Cheryl, de twee boze stiefzussen zijn dan weer mannen.
 
Cinderella woont samen haar vader, Baron Hardup, en haar boze stiefmoeder, Lady Devilia. Op een dag besluit Prins Charming een bal te organiseren waarop hij zijn bruid zal kiezen. Haar twee ‘lelijke’ stiefzussen Beryl & Cheryl doen er alles aan om bij de prins in de smaak te vallen. Gelukkig is haar beste vriend, Buttons, er nog. Hij zorgt er voor dat ze in een prachtig kleed per motor naar het kasteel wordt gevoerd. Cinderella ontmoet dan de prins en ze dansen samen. Maar als de klok twaalf uur slaat moet ze naar huis, omdat dan de betovering wordt verbroken. In alle haast laat ze haar glazen muiltje achter. Prins Charming besluit op zoek te gaan naar het meisje wie het muiltje past en er mee te trouwen. Cinderella is zeker dat gerechtigheid zal geschieden. Maar dat is buiten Lady Devilia en Beryl & Cheryl gerekend...
 
In een pantomime komt ook veel slapstick voor. Het stuk is gericht op zowel kinderen als volwassenen: zeer visueel voor de kinderen (met mooie decors & kostuums), maar tekstueel inventief voor de volwassenen. De nodige interactie met het publiek ontbreekt niet: dit is een fenomeen dat voor het Vlaamse publiek nog altijd even wennen is. Ondanks het feit dat zang en dans deze productie domineren, is het zeker geen klassieke musical. Niet de courante musicalnummers, maar moderne popsongs werden vertolkt. Zo zingt de boze stiefmoeder ‘Bad Romance’ van Lady Gaga en vertolkt Prins Charming ‘Let it go’ van de Disney-film ‘Frozen’. Verder ook het Tomorowland Anthem ‘Today Tomorrow’ van Dimitri Vegas & Like Mike. Het duet tussen Prins Charming en Cinderella is wondermooi. Het niveau van de titelvertolkster, Mella Klaessen haalt, zowel in haar spel als haar zang een zeer hoog niveau. Zij kan zo fungeren in een professionele productie.
 
Er zit wel veel humor in Cinderella: de stiefzussen bekogelen het publiek met water en snoepjes en doen elkaar heel de tijd de duvel aan. Er zit ook een roze koerspaard in de voorstelling en dat wordt vertolkt door twee mannen: Oisin O’Halpin & Fionn Murray O’ Halpin. Het wordt helemaal hilarisch als de fee transformeert in een oud vrouwtje en haar toverstaf breekt.
 
Rode draad doorheen het verhaal zijn de twee deurwaarders, Snitch & Snatch, die later met niet al te veel succes ingezet worden als de lijfwachten van de prins. Iedereen, theaterliefhebber of niet, moet deze pantomime gezien hebben, want het is een totaal ander soort performance dan we hier gewoon zijn en dat kan zeker inspirerend werken.